MUM IŞIĞI





Yoklukla varlık arasında kalmış, bedene sıkışmış bir ruh. Hayattan ne ister ki? Soyutluluğa uzanırken nelerden feragat etmeli?

Yolda
giderken bunları düşünüyordu Elif ama nerede olduğunu ya da nereye
gittiğini bilmeden sadece yürüyor ve düşünüyordu. Kendini arabaların
altına atmak; bu düşüncelerden kurtulmalıydı. Yok, hayır hayat bu kadar
basit olamazdı sorunlardan bu kadar kolay kurtulamazdı yüzleşmeliydi,
yaşamalıydı, savaşmalıydı, korkularını geride bırakmalıydı her gün
kendine yeni bir zırh örüp kuvvetlenmeliydi. Sonunda durdu kaçmanın
fayda etmeyeceğini anladı ve geri yürümeye başladı demin önünden
geçtiği parka oturdu hayatındaki kişileri hatırladı sanki fotoğrafları
önünde belirdi... Yüreğin de bir acı hissetti kendini yaralanmış
hissetti. Tekrar geriye evine yürümeye başladı yürürken de onu
yaralayan herkesi silmeye başladı sahte gülüşler, sahte bakışlar, sahte
sözler hepsini ama hepsini sadece birini silemiyordu. Kardeşten öte,
dosttan öte, sevgiliden öte onun için anlam ifade eden tek varlığı mum
ışığını.

Eve
gittiğin de ev sessizdi fırtına öncesi sessizlik gibi hani elektrikler
kesilir ya kimse konuşmaz birbirini görmez O da öleydi ne kimseyi duydu
ne kimseyi gördü içeri geçti ve saatlerce uzandı. Uzandığı
oda küçüktü gül pembesinden açık bir rengi vardı iki tane üst üstte
yatak, alttaki ailesi için üstte ki ise kendi içindi yatağın tam
karşısında ise beş kapılı bir gar dolap bulunuyordu tekliden başlarsak
ki O hep tekliden başlar ikinci ve üçüncü gözler aynalıydı işte
gözlerini de o aynalara dikmiş öyle saatlerce uzanıyordu içerden bir
ses duydu, “yemeğe” Ona
öğretilmiş bir şey vardı yemek asla geri çevrilmez bir lokmada olsa
onun hakkını almalısın O da bunu yapmak için kalktı ve odanın sağında
bulunan banyoya girdi küçüktü ama bir o kadar da soğuktu bu sefer
aynaya baktığında kendisinin ne kadar ümitsiz olduğunu gördü elini
yüzüne su serptikten sonra karşı odaya yöneldi hiçbir şey söylemeden
sofraya oturdu. Fakat onun bedeni aç değildi ki ruhu açtı zaten kalbi
katran gibi doluydu donmasını engelleyen ise küçük bir mum ışığıydı.
Hayatı da o denli karanlıktı aslında önünü sadece bu mum ışığıyla
görebiliyordu şikayetçi değildi ama o kadar çok saçmalık vardı ki etrafında
bunları görmek zaten onu heveslendirmiyordu yemek boyunca sustu bir iki
kaşık çorbadan aldı ve kalktı. Artık hissediyordu o küçük mum ışığı da
yavaş yavaş sönüyordu sönmek istemiyordu belki ama fırtına o kadar
büyüktü ki ellerinin arasına alsa da bir yerden giriyordu rüzgar, her o
eğilip tekrar yanmalarda içi acıyordu.

Ne
kadar da güzel hayaller kurmuştu oysa birkaç sene daha okuyup alıp
başını gidecekti arkasına bakamayacaktı, yoksun benliğini arayacaktı
yollar ne kadar zor olsa da yılmayacaktı, durmayacaktı ama nafile
savaşıyım derken esir olmuştu kör kuyulara bir kere. Kuyular soğuktu
yalnızdı bu çaresizlikten önündeki mum ışığını korumaya çalışıyordu hem
artık gökyüzüne de bakmıyordu çünkü gündüz mü gece mi fark etmiyordu
artık. Her başını kaldırışta mum ışığına zarar veriyordu Onu kaybedemezdi Onu bırakamıyordu nasıl bıraksın ki Onu
ama vakitte iyice geç olmuştu artık. Sonun geldiğini hissediyordu
“sonun başlangıcı var mı? Acaba” diye sordu kendine ama cevap alamadı
çünkü oda kendine küsmüştü hayat Onu bırakmışken, O neden kendini bırakmasın?

Yorulmuştu
artık mum ışığına baktı ne kadarda saf, hiçbir katkısı yok küçük bir
kıvılcımdan doğan koca kudret, ama bu kudret burada kalmamalıydı
kendisi sonsuz sulara giderken O burada kalmamalıydı buradan çıkmaydı
ne kadar derin kuyulara hapis olsa da mutlaka biri çıkarırdı. Mum
ışığına son bir şey yapmak istedi belki bir adım daha yukarı kaldırmak
ruhu uzaklaşırken buradan bir işe yaramalıydı. Oracıkta mum ışığına
zarar vermeden bir şeyler aradı buldu belki fazla vakit tutmazdı ama
yeterli vakit tutardı. Mum ışığıyla beraber ellerini yukarı kaldırdı,
oradaki çıkıntıya ellerini sıkıca bağladı ve son kez yukarı baktı
unuttuğu gökyüzünü gördü, bunu yapmak ona son fesinde büyük mutluluk
vermişti., son nefesini verirken dudaklarından iki kelime düşmüştü
“elveda mum ışığı.”

Elif
o sabah yatağından bir daha hiç kalkmadı. Yarattığı kör kuyular aslında
kendisiydi yani kendisine yenildi ama mutlu öldü mum ışığı kurtulmuştu
ve biliyordu ki yeni kalplere ışık olmaya gidiyordu.



GENCAY MERT ŞENKALAYCI

Geçenlerde Elif'i(umuTsuz_vaka) düşünüyordum kalemi elime aldım ve çıkan şey size Elif'i anlatmaya çalıştım umarım iyi anlatabilmişimdir...

lostelement ; Kullanıcısının İmzası

[Pisiko//deli]

Teşekkür ederim canım arkadaşım..Çok duygulandım.. Gene her zamanki gibi güzel yazmışsın..Umarım keşfedilirsin ve kendini geliştirirsin..
Yazıya gelince annenin dediği gibi '' Neden öldürdün kızı..?? '' Hepimizin sonu zaten ölüm.. Belki bunun gibi belki farklı..Ne farkeder buluştuğumuz yer aynı değil mi? İçimdeki karamsarlığı , verdiğim savaşı çok güzel anlatmışsın çok sağol...

UyanıkceseT ; Kullanıcısının İmzası

[antisocial]

sanırım herşey mecaz anlamlı ve ne anlam çıkarabilirsen çıkar diyorsun gencay doğrumu anlamışım?

fallenangel ; Kullanıcısının İmzası

hayır öyle bişey değil kabul gerçek bir anlatım değil kurgusal fakat elifi anlatmak istedim vede elifin iç dünyasını böyle yorumladım bunuda sizle paylaşmak istedim tek gayem bu !!!

lostelement ; Kullanıcısının İmzası

[antisocial]

anladım çok sağol

fallenangel ; Kullanıcısının İmzası