Sİs Ve İntİhar ÇÖkÜyor SustuĞum Yere

Konu: Sİs Ve İntİhar ÇÖkÜyor SustuĞum Yere Çarş. Eyl. 23, 2009 1:26 pm

Ay aydınlık, gökyüzü bir başka güzel bugün. Cırcır böceklerinin seslerini dinliyorum. Hafif bir rüzgâr esiyor gecenin içinde kayboluyorum…
Yapraklar ayaklarıma dolanıyor, korkusuz yürüyorum bu gece de yolları.
Bütün gece kuşları beni yalnız bırakmıyorlar ve hep birlikte yürüyoruz, korkusuzca gece boyu…

Yol boyu çam ağaçları nede güzel kokuyorlar, her birinin üzerinde milyonlarca ateş böceği var. Bütün gökyüzünü aydınlatıyorlar gözlerimi onlardan ayırt edemiyorum. Gölgem beni ele veriyor. Büyün eşkıyalar ardım da. Ardıma bakmadan yürüyorum, sis ve intihar çöküyor sustuğum yere…

Serseri bir rüzgâr çıkıyor sürükleniyorum. Ağaçlar beni bırakmıyor dökülen her yaprak beni örtüyor, ısıtıyor saklıyor. Üzerime düsen her yaprak beni daha bir çoğaltıyor milyonlarca doğuyorum aralarında…

Bir çıkış yolu olmalı, geceden çıkmalıyım. Ay ışığı üzerimde duruyor.
Havanın ışıması için vakit çok erken; daha yaşanacak koca bir gece var.
Anlımı kırılmış dalların üstüne yaslıyorum, alnım kanıyor, ürperiyorum.
Bulunduğum yerden kaçmaya çalışıyorum.
Ama serseri rüzgâr olduğum yere geri getiriyor beni…

Şaşkınlık içindeyim, sessizliği dinliyorum. Bütün kuşlar etrafımda dolanıyor, yanımda ölen bir kuş gözlerimi ondan alamıyorum. Gözlerim onda kalıyor.
Ona sesleniyorum, onunla konuşuyorum… Yerde yatan cansız bedenini avuçlarımın arasına alıyorum. Bulunduğumuz yerden gitmeliyiz artık.
Birden kalkıyorum avazım çıktığı kadar bağırmaya başlıyorum.
Bütün kuşlar etrafımda dönüyorlar…

Soluk soluğa yürüyorum yolları…

Takip ediliyorum, hiçbir şeyi umursamıyorum. Sis her tarafı kaplamış. Ardımdan gelen kuş sürülerinden kurtulamıyorum. Adımlarım ağırlaşıyor. Olduğum yerde kalıyorum. Nerede olduğumu kestirmeye çalışıyorum. Şaşırıyorum…
Gece yapışık üstüme kadının sesini arıyorum. Gece güne kavuşmuş… Avuçlarımı içinde sakladığım kuşun cansız bedenine bakıyorum. Yüzyıl kadar bakıyoruz birbirimize. Bir şey demek istiyorum. Artık ellerime hakim olamıyorum.
Ama o susuyor… Olduğum yerde ona bir mezar kazıyorum ve üzerine toprağın en yumuşak yerlerinden alıp kapatıyorum üstünü…
Artık cenaze alayı dağılıyor. Bütün kuşlar üzerimden çekiliyorlar, hep beraber gidiyoruz…

Bunlar düş gücümden kopup gelenler mi, yoksa gerçeğin ta kendisimi? Ama bunu fazlaca önemsemiyorum artık… Binlerce oluşu taşıyor geceye. Ben sadece kendi payıma düşeni yaşıyorum...

DarkAngel ; Kullanıcısının İmzası